Η Βόρεια Ιρλανδία παρέμεινε μέρος του Ηνωμένου Βασιλείου κυρίως λόγω των επιθυμιών της πλειοψηφίας του πληθυσμού εκεί, οι οποίοι ήταν κατά κύριο λόγο προτεσταντικών και συνδικαλιστικών. Επιθυμούσαν να διατηρήσουν τους ισχυρούς πολιτικούς, οικονομικούς και πολιτιστικούς δεσμούς που υπήρχαν μεταξύ της Βόρειας Ιρλανδίας και του υπόλοιπου Ηνωμένου Βασιλείου. Ο νόμος της κυβέρνησης της Ιρλανδίας περιελάμβανε διατάξεις για πιθανή ένωση της Βόρειας Ιρλανδίας με το Ιρλανδικό Ελεύθερο Κράτος, αλλά αυτό δεν επιδιώχθηκε ποτέ λόγω της αντιπολίτευσης της συνδικαλιστικής πλειοψηφίας.
Επιπλέον, τα σύνορα μεταξύ της Βόρειας Ιρλανδίας και του Ιρλανδικού Ελεύθερου Κράτους σχεδιάστηκαν με τέτοιο τρόπο ώστε η Βόρεια Ιρλανδία να περιλάμβανε αρκετές επαρχίες με σημαντικούς συνδικαλιστές πληθυσμούς, οι οποίες βοήθησαν να εδραιοποιηθεί η θέση του στο Ηνωμένο Βασίλειο. Παρά τις ορισμένες αντιρρήσεις και τις προσπάθειες των οριακών προσαρμογών, τα σύνορα παρέμειναν σε μεγάλο βαθμό αμετάβλητα από το 1921.
Συνοπτικά, η απόφαση για τη Βόρεια Ιρλανδία να παραμείνει μέρος του Ηνωμένου Βασιλείου το 1921 οφείλεται σε συνδυασμό παραγόντων, συμπεριλαμβανομένων των επιθυμιών του πληθυσμού της πλειοψηφίας, της ύπαρξης μιας κυβέρνησης της συνδικαλιστικής πολιτικής και των συνοριακών ρυθμίσεων που καθορίζονται από την κυβέρνηση της Ιρλανδίας Πράξη.
