Τα Ψηφίσματα της Βιρτζίνια και του Κεντάκι, που συντάχθηκαν από τους Τζέιμς Μάντισον και Τόμας Τζέφερσον, αντίστοιχα, το 1798 και το 1799, ήταν σημαντικά ιστορικά έγγραφα που στόχευαν να περιορίσουν την εξουσία της ομοσπονδιακής κυβέρνησης και να επιβεβαιώσουν τις αρχές της κρατικής κυριαρχίας και των ατομικών δικαιωμάτων. Δείτε πώς αυτά τα ψηφίσματα προσπάθησαν να περιορίσουν την ομοσπονδιακή εξουσία:
1. Δόγμα Ακύρωσης:
- Και τα δύο ψηφίσματα υποστήριξαν το δικαίωμα των πολιτειών να ακυρώνουν (να κηρύξουν άκυρους και να αρνούνται να επιβάλουν) ομοσπονδιακούς νόμους που υπερέβαιναν τις εξουσιοδοτήσεις που αναφέρονται στο Σύνταγμα.
2. Περιορισμένη Ομοσπονδιακή Αρχή:
- Τα ψηφίσματα υποστήριξαν ότι οι εξουσίες της ομοσπονδιακής κυβέρνησης περιορίζονταν αυστηρά σε εκείνες που ρητώς ανατίθενται από το Σύνταγμα. Οποιεσδήποτε ενέργειες εκτός αυτών των εκχωρούμενων εξουσιών κρίθηκαν αντισυνταγματικές και υπόκεινται σε ακύρωση.
3. Δικαιώματα των κρατών:
- Τα ψηφίσματα υπερασπίζονταν τα δικαιώματα και την κυριαρχία των επιμέρους κρατών, τονίζοντας ότι τα κράτη είχαν την εξουσία να προστατεύουν τα δικαιώματα των πολιτών τους και να αντιστέκονται στις ομοσπονδιακές καταπατήσεις.
4. Δέκατη τροποποίηση:
- Τα ψηφίσματα ανέφεραν συγκεκριμένα τη Δέκατη Τροποποίηση, η οποία επιφυλάσσει όλες τις εξουσίες που δεν ανατίθενται στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση ή απαγορεύονται στις πολιτείες, στις πολιτείες ή στο λαό.
5. Reaction to Alien and Sedition Acts:
- Τα Ψηφίσματα της Βιρτζίνια και του Κεντάκι συντάχθηκαν κυρίως ως απάντηση στην ψήφιση των Πράξεων περί Εξωγήινων και Στασιών, οι οποίες θεωρήθηκαν από πολλούς ως παραβίαση των δικαιωμάτων της Πρώτης Τροποποίησης της ελευθερίας του λόγου και του Τύπου.
6. Ομοσπονδιακή δικαστική εξουσία:
- Τα ψηφίσματα αμφισβήτησαν εάν η ομοσπονδιακή δικαιοσύνη θα μπορούσε να καθορίσει τη συνταγματικότητα των ομοσπονδιακών νόμων. Υποστήριξαν ότι η τελική εξουσία να κρίνει τη συνταγματικότητα των νόμων ανήκει στα κράτη.
7. Πρόσκληση για κρατική δράση:
- Και τα δύο ψηφίσματα ενθάρρυναν τα νομοθετικά σώματα των πολιτειών να υιοθετήσουν μέτρα για να αντισταθούν και να αποτρέψουν την εκτέλεση αντισυνταγματικών ομοσπονδιακών νόμων.
Ενώ αυτά τα ψηφίσματα προσπάθησαν να θέσουν όρια στην εξουσία της ομοσπονδιακής κυβέρνησης, ο αντίκτυπός τους ήταν τελικά περιορισμένος. Και τα δύο ψηφίσματα τόνισαν την αυξανόμενη ένταση μεταξύ της ομοσπονδιακής κυβέρνησης και των επιμέρους πολιτειών, η οποία αργότερα θα εκδηλωθεί σε άλλες προκλήσεις για την ομοσπονδιακή αρχή, συμπεριλαμβανομένης της κρίσης ακύρωσης το 1832 και της τελικής κρίσης απόσχισης στη δεκαετία του 1860.
