Κεϋνσιανή οικονομία βασίζεται στην ιδέα ότι η συνολική ζήτηση οδηγεί την οικονομία. Η συνολική ζήτηση είναι η συνολική ζήτηση για αγαθά και υπηρεσίες σε μια οικονομία και περιλαμβάνει τις καταναλωτικές δαπάνες, τις επιχειρηματικές επενδύσεις, τις κρατικές δαπάνες και τις καθαρές εξαγωγές.
Κεϋνσιανή οικονομία υποστηρίζει ότι η κυβέρνηση μπορεί να επηρεάσει τη συνολική ζήτηση μέσω της δημοσιονομικής πολιτικής, η οποία αναφέρεται στις πολιτικές δαπανών και φορολογίας της κυβέρνησης. Για παράδειγμα, η κυβέρνηση μπορεί να αυξήσει τη συνολική ζήτηση αυξάνοντας τις κρατικές δαπάνες ή μειώνοντας τους φόρους, τα οποία και τα δύο δίνουν περισσότερα χρήματα στα χέρια των καταναλωτών και των επιχειρήσεων.
Κεϋνσιανή οικονομία υποστηρίζει επίσης ότι η κυβέρνηση μπορεί να επηρεάσει τη συνολική ζήτηση μέσω της νομισματικής πολιτικής, η οποία αναφέρεται στις πολιτικές της κεντρικής τράπεζας σχετικά με την προσφορά χρήματος και τα επιτόκια. Για παράδειγμα, η κεντρική τράπεζα μπορεί να αυξήσει τη συνολική ζήτηση μειώνοντας τα επιτόκια, γεγονός που καθιστά φθηνότερο για τις επιχειρήσεις και τους καταναλωτές να δανείζονται χρήματα.
Κεϋνσιανή οικονομία Συχνά έρχεται σε αντίθεση με την κλασική οικονομία, η οποία τονίζει τη σημασία των δυνάμεων της αγοράς στην οδήγηση της οικονομίας. Η κεϋνσιανή οικονομία υποστηρίζει ότι οι δυνάμεις της αγοράς δεν επαρκούν πάντα για να διατηρήσουν σταθερή οικονομική ανάπτυξη και ότι η κρατική παρέμβαση είναι απαραίτητη για τη διατήρηση της πλήρους απασχόλησης και της οικονομικής σταθερότητας.
Κεϋνσιανή οικονομία έχει μεγάλη επιρροή στη χάραξη οικονομικής πολιτικής από τη δεκαετία του 1930 και έχει χρησιμοποιηθεί για να δικαιολογήσει ένα ευρύ φάσμα κρατικών παρεμβάσεων στην οικονομία, συμπεριλαμβανομένων φορολογικών περικοπών, αυξημένων κρατικών δαπανών και πολιτικών της κεντρικής τράπεζας για μείωση των επιτοκίων.
