1. Έμφαση στα συναισθήματα και στον ατομικισμό :
Η ρομαντική λογοτεχνία γιόρταζε τη δύναμη των συναισθημάτων και των ατομικών εμπειριών. Οι συγγραφείς διερεύνησαν την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης ψυχής, συχνά εμβαθύνοντας σε προσωπικά συναισθήματα, αναμνήσεις και όνειρα. Αυτή η μετατόπιση της εστίασης από τα κοινωνικά πρότυπα στις ατομικές ενδοσκοπήσεις σηματοδότησε μια απόκλιση από τα προηγούμενα λογοτεχνικά στυλ.
2. Η φύση ως πηγή έμπνευσης :
Η φύση ανέλαβε κεντρικό ρόλο στη ρομαντική λογοτεχνία. Οι ρομαντικοί συγγραφείς βρήκαν έμπνευση στην ομορφιά και το μεγαλείο του φυσικού κόσμου, θεωρώντας τον ως πηγή πνευματικής υπέρβασης και καταφύγιο από τα όρια της κοινωνίας. Αυτό οδήγησε σε έναν πολλαπλασιασμό της ποίησης με θέμα τη φύση και των περιγραφικών αποσπασμάτων στην πεζογραφία.
3. Εξιδανίκευση και Εξωτισμός :
Οι ρομαντικοί συχνά προσπαθούσαν να ξεφύγουν από την αντιληπτή κοινοτοπία της καθημερινής ζωής. Εξιδανικεύσαν το παρελθόν, τους μακρινούς πολιτισμούς και τις εξωτικές τοποθεσίες. Αυτή η απόδραση εκδηλώθηκε σε ιστορικά ειδύλλια, ανατολίτικες ιστορίες και περιβάλλοντα βουτηγμένα σε μυστήριο και γοητεία.
4. Υπερφυσικά και Μυστικά Στοιχεία :
Η ρομαντική λογοτεχνία συχνά ενσωμάτωσε στοιχεία του υπερφυσικού, της λαογραφίας και του μυστικισμού. Τα υπερφυσικά φαινόμενα και οι συναντήσεις με το άγνωστο θεωρήθηκαν ως αντανακλάσεις βαθύτερων αληθειών και υψηλών καταστάσεων συνείδησης.
5. Έμφαση στη Φαντασία :
Οι ρομαντικοί έβλεπαν πολύ τη φαντασία, θεωρώντας ότι ήταν ένα μέσο πρόσβασης σε ανώτερες σφαίρες γνώσης και εμπειρίας. Οι ευφάνταστες και δημιουργικές αναζητήσεις θεωρούνταν μονοπάτια προς την κατανόηση και την απελευθέρωση.
6. Συμβολισμός και αλληγορία :
Ο συμβολισμός έγινε ένα εξέχον λογοτεχνικό εργαλείο στον ρομαντισμό. Η χρήση συμβόλων επέτρεψε στους συγγραφείς να μεταφέρουν βαθύτερα νοήματα και αλληγορικά υποκείμενα, που συχνά σχετίζονται με την ανθρώπινη κατάσταση, πολιτικά γεγονότα ή παγκόσμιες αλήθειες.
7. Απόρριψη των κλασικών περιορισμών :
Η ρομαντική λογοτεχνία απέρριψε τους περιορισμούς της κλασικής λογοτεχνίας, επιλέγοντας αντ' αυτού ένα πιο χαλαρό, πιο οργανικό και συνομιλητικό ύφος. Αυτή η αλλαγή στη μορφή και τη γλώσσα προσπάθησε να αποτυπώσει τον αυθορμητισμό του συναισθήματος και τις άμεσες εντυπώσεις του κόσμου.
8. Αφηγηματική Ποικιλία και Πειραματισμός :
Οι ρομαντικοί συγγραφείς αγκάλιασαν μια ποικιλία λογοτεχνικών ειδών και μορφών, πειραματιζόμενοι με αφηγηματικές τεχνικές και δομές. Ενσωμάτωσαν στοιχεία ποίησης, δράματος και πεζογραφίας στα έργα τους, συχνά συνδυάζοντας είδη για να επιτύχουν τα επιθυμητά αποτελέσματα.
9. Υποκειμενικότητα και Προσωπική Έκφραση :
Η ρομαντική λογοτεχνία τόνισε τη σημασία της προσωπικής εμπειρίας και της αυθεντικής έκφρασης. Οι συγγραφείς μοιράστηκαν ελεύθερα τις βαθύτερες σκέψεις και τα συναισθήματά τους, κάνοντας τα έργα τους βαθιά προσωπικά και ενδοσκοπικά.
10. Ο ρόλος του καλλιτέχνη ως ιδιοφυΐας :
Ο ρομαντισμός εξύψωσε τον ρόλο του καλλιτέχνη ως οραματιστή και ιδιοφυΐας. Η δημιουργική διαδικασία θεωρήθηκε ως μια πράξη έμπνευσης και διορατικότητας παρά ως απλή τέχνη ή μίμηση.
Αυτές οι κεντρικές ιδέες του ρομαντισμού βρήκαν έκφραση στα έργα διάσημων συγγραφέων όπως ο William Wordsworth, ο Samuel Taylor Coleridge, ο John Keats, η Mary Shelley και ο Victor Hugo, οι οποίοι άφησαν ανεξίτηλο σημάδι στην ιστορία της λογοτεχνίας.
