1. Περιορισμοί ηλικίας για την απασχόληση: Ο νόμος όρισε ως ελάχιστη απαίτηση ηλικίας τα 14 έτη για την απασχόληση σε εργοστάσια και εργαστήρια και τα 16 έτη για επικίνδυνα επαγγέλματα όπως τα ορυχεία και ορισμένα είδη μεταποίησης. Αυτή η διάταξη βοήθησε στη μείωση της παιδικής εργασίας περιορίζοντας την απασχόληση μικρών παιδιών σε επικίνδυνες βιομηχανίες.
2. Περιορισμοί ωρών εργασίας: Ο νόμος περιόριζε τον αριθμό των ωρών που μπορούσαν να εργάζονται τα παιδιά σε 8 ώρες το πολύ την ημέρα και 48 ώρες την εβδομάδα. Αυτός ο κανονισμός είχε στόχο να αποτρέψει τα παιδιά να εργάζονται υπερβολικές ώρες που θα μπορούσαν να επηρεάσουν τη σωματική και ψυχική τους ευεξία.
3. Εκπαιδευτικές Ευκαιρίες: Ο νόμος υποχρέωνε τα παιδιά ηλικίας μεταξύ 14 και 16 ετών να πηγαίνουν στο σχολείο για τουλάχιστον 16 εβδομάδες κάθε χρόνο. Αυτή η διάταξη εξασφάλιζε ότι τα παιδιά είχαν πρόσβαση στην εκπαίδευση παρά τις εργασιακές τους υποχρεώσεις και συνέβαλε στην προώθηση του γραμματισμού και της ανάπτυξης δεξιοτήτων.
4. Βελτιωμένα μέτρα ασφαλείας: Ο νόμος επέβαλλε την εφαρμογή μέτρων ασφαλείας στους χώρους εργασίας όπου απασχολούνταν παιδιά. Απαιτούσε από τους εργοδότες να παρέχουν επαρκή αερισμό, κατάλληλο φωτισμό και διασφαλίσεις έναντι επικίνδυνων μηχανημάτων για να εξασφαλίσουν την ασφάλεια των νεαρών εργαζομένων.
5. Μηχανισμοί επιβολής: Ο νόμος καθιέρωσε ένα σύστημα για την επιβολή των κανονισμών εργασίας και τις κυρώσεις για μη συμμόρφωση. Η παρουσία των επιθεωρητών εργασίας βοήθησε να διασφαλιστεί ότι οι εργοδότες τηρούσαν τις διατάξεις του νόμου και παρείχαν ασφαλέστερες και πιο ανθρώπινες συνθήκες εργασίας για τα παιδιά.
Με την εισαγωγή αυτών των αλλαγών, ο εργατικός νόμος του Ιλινόις του 1893 έπαιξε κρίσιμο ρόλο στη βελτίωση της ζωής των παιδιών στην πολιτεία. Μείωσε τη συχνότητα της παιδικής εργασίας, παρείχε ευκαιρίες για εκπαίδευση, εξασφάλισε ασφαλέστερες συνθήκες εργασίας και συνέβαλε στη συνολική ευημερία των παιδιών στο Ιλινόις.
