Όταν οι πλάκες απομακρύνονται, μπορούν να δημιουργήσουν νέο ωκεάνιο φλοιό, που μπορεί να οδηγήσει στην επέκταση των υπαρχόντων ωκεανών ή στο σχηματισμό νέων. Για παράδειγμα, η εξάπλωση του Ατλαντικού Ωκεανού προκαλείται από την κίνηση των πλακών της Βόρειας Αμερικής και της Αφρικής μακριά η μία από την άλλη, δημιουργώντας στη διαδικασία νέο πυθμένα του ωκεανού.
Επιπλέον, οι κινήσεις των πλακών μπορούν επίσης να επηρεάσουν το βάθος των ωκεανών. Όταν οι πλάκες συγκρούονται, ο παχύς φλοιός μπορεί να προκαλέσει την άνοδο του ωκεανού, σχηματίζοντας υποβρύχιες οροσειρές ή νησιά. Αντίθετα, όταν οι πλάκες απομακρύνονται, η αραίωση του φλοιού μπορεί να προκαλέσει βύθιση του ωκεανού βυθού, δημιουργώντας βαθιές ωκεάνιες λεκάνες. Για παράδειγμα, η Τάφρο Μαριάνα, το βαθύτερο σημείο στους ωκεανούς της Γης, βρίσκεται στον Ειρηνικό Ωκεανό, όπου η πλάκα του Ειρηνικού απομακρύνεται από την πλάκα των Φιλιππίνων.
Συνολικά, η κίνηση των πλακών έχει σημαντική επίδραση στο σχήμα, το μέγεθος και το βάθος των ωκεανών, διαδραματίζοντας κρίσιμο ρόλο στη συνεχώς μεταβαλλόμενη γεωγραφία του πλανήτη μας.
