Για τους Άγγλους της εποχής, η Βενετία αντιπροσώπευε έναν κόσμο ευκαιριών και ενθουσιασμού. Ήταν ένα μέρος όπου μπορούσε κανείς να κάνει μια περιουσία, να δει εξωτικά αγαθά από όλο τον κόσμο και να βιώσει έναν διαφορετικό τρόπο ζωής. Ωστόσο, η Βενετία είχε επίσης τη φήμη ότι ήταν τόπος αμαρτίας και ξεφτίλας. Λέγεται ότι ήταν ένα μέρος όπου όλα ήταν δυνατά, και όπου κάποιος μπορούσε εύκολα να χάσει τον εαυτό του στους δαιδαλώδεις δρόμους και τα κανάλια.
Στον Οθέλλο, ο Σαίξπηρ βασίζεται σε αυτές τις ιδέες για να δημιουργήσει ένα σκηνικό που είναι ταυτόχρονα δελεαστικό και επικίνδυνο. Η Βενετία είναι ένα μέρος όπου τα όνειρα μπορούν να γίνουν πραγματικότητα, αλλά είναι επίσης ένα μέρος όπου μπορεί κανείς εύκολα να πέσει από τη χάρη. Αυτή η αίσθηση δυαδικότητας αντανακλάται στους χαρακτήρες του Οθέλλου και της Δεσδαιμόνας, που και οι δύο καταστρέφονται τελικά από την αγάπη τους ο ένας για τον άλλον.
