Ωστόσο, μπορεί να θεωρηθεί ως αδίκημα κατά το καθεστώς σύμφωνα με το Γενικό Καταστατικό του Κονέκτικατ § 46β-159. Ως δραπέτης ορίζεται κάθε ανήλικο άτομο που έχει φύγει από το σπίτι χωρίς τη συγκατάθεση των γονέων ή των κηδεμόνων του και δεν έχει ούτε δικαιολογημένη ούτε νόμιμο δικαίωμα να το πράξει.
Ως αδίκημα καθεστώτος, η φυγή δεν τιμωρείται με ποινικές κυρώσεις, όπως πρόστιμα ή φυλάκιση, αλλά μπορεί να υπόκειται σε αστικές συνέπειες.
Εάν διαπιστωθεί ότι ένας ανήλικος παραβιάζει, το δικαστήριο μπορεί να διατάξει το παιδί να επιστρέψει στο σπίτι, να το βάλει σε προσωρινή ανάδοχη φροντίδα, να παράσχει υπηρεσίες στο παιδί και την οικογένεια για την αντιμετώπιση τυχόν υποκείμενων ζητημάτων, να επιβάλει πρόστιμο στο παιδί ή άλλες εντολές που κρίνονται απαραίτητες για την προστασία της ευημερίας του παιδιού.
