Η Βρετανική Εντολή για την Παλαιστίνη ήταν μια εντολή της Κοινωνίας των Εθνών που ίσχυε από το 1920 έως το 1948. Η εντολή δόθηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο μετά την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στο τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου.
Η Βρετανική Εντολή κατηγορήθηκε για την ίδρυση εβραϊκού εθνικού σπιτιού στην Παλαιστίνη, σεβόμενη παράλληλα τα δικαιώματα του υπάρχοντος αραβικού πληθυσμού. Αυτή ήταν μια δύσκολη πράξη εξισορρόπησης και οι Βρετανοί δεν μπόρεσαν ποτέ να ικανοποιήσουν πλήρως καμία πλευρά.
Η Βρετανική Εντολή αντιμετώπισε επίσης την αντίθεση από το αραβικό εθνικιστικό κίνημα, το οποίο αυξανόταν σε ισχύ κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Οι Άραβες ήταν αντίθετοι στη δημιουργία ενός εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη και εξαπέλυσαν μια σειρά επιθέσεων εναντίον εβραϊκών οικισμών και βρετανικών δυνάμεων.
Η σύγκρουση μεταξύ των Εβραίων και των Αράβων οδήγησε τελικά στο τέλος της Βρετανικής Εντολής. Το 1947, τα Ηνωμένα Έθνη ψήφισαν τη διαίρεση της Παλαιστίνης σε δύο κράτη, ένα εβραϊκό και ένα αραβικό. Το εβραϊκό κράτος επρόκειτο να ονομαστεί Ισραήλ.
Οι Άραβες απέρριψαν το σχέδιο διχοτόμησης και ξέσπασε εμφύλιος πόλεμος στην Παλαιστίνη. Οι Βρετανοί αποχώρησαν από την Παλαιστίνη το 1948 και ανακηρύχθηκε το κράτος του Ισραήλ.
