Στις πρώτες ημέρες του ευρωπαϊκού οικισμού στην Αυστραλία, το παρελθόν του καταδικασθέντος θεωρήθηκε σε μεγάλο βαθμό ως πηγή ντροπής και στίγματος και υπήρξαν ισχυρές προσπάθειες για την καταστολή ή υποβάθμιση αυτού του μέρους της ιστορίας της χώρας. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα, υπήρξε αυξανόμενη αναγνώριση της ανάγκης αντιμετώπισης και κατανόησης αυτού του παρελθόντος, προκειμένου να προωθηθεί μια πιο περιεκτική και ειλικρινής εθνική αφήγηση.
Η εμφάνιση κοινωνικών και πολιτιστικών κινημάτων, όπως το νέο κύμα της Αυστραλίας στον κινηματογράφο και η ρεβιζιονιστική ιστοριογραφία των «ιστορικών πόλεων» στη δεκαετία του 1980 και του 1990, έπαιξαν ρόλο σε αυτή τη μετατόπιση των στάσεων. Αυτά τα κινήματα αμφισβήτησαν τις παραδοσιακές αφηγήσεις της ιστορίας της Αυστραλίας και έφεραν μεγαλύτερη προσοχή στη ζωή, τις εμπειρίες και τις συνεισφορές των καταδικασθέντων και των απογόνων τους.
Καθώς η Αυστραλία έγινε μια πιο ποικιλόμορφη και πολυπολιτισμική κοινωνία, υπήρξε επίσης μια αυξανόμενη κατανόηση της ανάγκης να αναγνωριστεί και να αγκαλιάσει όλες τις πτυχές της ιστορίας της χώρας, τόσο το θετικό όσο και το αρνητικό. Αυτό οδήγησε σε μια ευρύτερη εκτίμηση της εμπειρίας των καταδικασθέντων, όχι μόνο ως πηγή στίγματος, αλλά και ως μέρος της κληρονομιάς της Αυστραλίας που είχε διαμορφώσει το κοινωνικό και πολιτιστικό ύφασμα της χώρας.
Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι όλοι οι Αυστραλοί δεν έχουν αγκαλιάσει το παρελθόν των καταδικασθέντων με τον ίδιο τρόπο. Κάποιοι εξακολουθούν να αισθάνονται μια αίσθηση ντροπής ή δυσαρέσκειας προς αυτό το μέρος της ιστορίας, ενώ άλλοι υπερηφανεύονται για την ανθεκτικότητα και την αποφασιστικότητα των καταδικασθέντων και των απογόνων τους. Τελικά, οι στάσεις απέναντι στην καταδίκη της Αυστραλίας συνεχίζουν να εξελίσσονται και επηρεάζονται από παράγοντες όπως οι προσωπικές προοπτικές, το πολιτισμικό υπόβαθρο και οι ιστορικές ερμηνείες.
