1. Πηγάδια: Οι Έλληνες χρησιμοποιούσαν πηγάδια για την εξαγωγή νερού από το έδαφος για αρδευτικούς σκοπούς. Τα πηγάδια κατασκευάζονταν συχνά κοντά σε ποτάμια ή ρυάκια για να έχουν πιο αποτελεσματική πρόσβαση στις πηγές γλυκού νερού.
2. Qanats (Karez) :Τα Qanat, γνωστά και ως "karez", ήταν υπόγεια κανάλια ή σήραγγες που κατασκευάζονταν για να μεταφέρουν νερό από μακρινές πηγές νερού σε γεωργικά χωράφια. Αυτά τα συστήματα χρησιμοποιούσαν τη βαρύτητα για την αποτελεσματική διανομή του νερού σε μεγάλες αποστάσεις.
3. Βεράντες: Οι Έλληνες έχτισαν αναβαθμίδες σε πλαγιές και ορεινές περιοχές για να δημιουργήσουν επίπεδες επιφάνειες για καλλιέργεια. Οι ταράτσες βοήθησαν στη συγκράτηση του νερού και στην πρόληψη της διάβρωσης του εδάφους, μεγιστοποιώντας τη χρήση των διαθέσιμων υδάτινων πόρων.
4. Στέρνες: Οι στέρνες ήταν υπόγειες αποθηκευτικές κατασκευές που χρησιμοποιούνταν για τη συλλογή και αποθήκευση του βρόχινου νερού. Αυτές οι δεξαμενές εξασφάλιζαν αξιόπιστη παροχή νερού κατά τις περιόδους ξηρασίας και ήταν ζωτικής σημασίας για τη γεωργία και την καθημερινή ζωή.
5. Ελατήρια: Οι Έλληνες χρησιμοποιούσαν τις φυσικές πηγές ως πηγές νερού για άρδευση. Συχνά διοχέτευαν το νερό από πηγές σε κοντινές αγροτικές περιοχές.
6. Κανάλια: Οι αρχαίες ελληνικές πόλεις και οι αγροτικές κοινότητες κατασκεύαζαν κανάλια για τη μεταφορά νερού από τα ποτάμια ή τις δεξαμενές στα χωράφια τους. Τα κανάλια επέτρεπαν ελεγχόμενη διανομή νερού και άρδευση σε μεγάλη κλίμακα.
7. Φράγματα και ταμιευτήρες: Οι αρχαίοι Έλληνες έχτισαν φράγματα για να αποθηκεύουν νερό από τα ποτάμια και το νερό της βροχής. Αυτές οι δεξαμενές χρησίμευαν ως αξιόπιστη πηγή νερού για άρδευση, ειδικά κατά τις ξηρές περιόδους.
8. Χαντάκια και αυλάκια: Οι αγρότες δημιούργησαν τάφρους και αυλάκια μεταξύ των σειρών των καλλιεργειών για να κατευθύνουν αποτελεσματικά το νερό στις ρίζες των φυτών. Αυτή η τεχνική εξασφάλιζε στοχευμένη άρδευση και ελαχιστοποιούσε τη σπατάλη νερού.
9. Τροχοί νερού: Σε ορισμένες περιοχές, οι Έλληνες χρησιμοποιούσαν υδάτινους τροχούς για να ανυψώσουν το νερό από χαμηλότερα υψόμετρα σε υψηλότερες περιοχές για άρδευση. Οι υδάτινες ρόδες εκμεταλλεύονταν τη δύναμη των ποταμών ή των ρεμάτων που ρέουν.
Εφαρμόζοντας αυτά τα συστήματα άρδευσης, οι αρχαίοι Έλληνες μεγιστοποίησαν τη χρήση των διαθέσιμων υδάτινων πόρων, κάτι που ήταν ζωτικής σημασίας για τη διατήρηση της γεωργίας και την υποστήριξη των ακμαίων πολιτισμών τους. Αυτές οι τεχνικές ανέδειξαν την ευρηματικότητα και την επινοητικότητα του αρχαίου ελληνικού λαού.
