Κατά τη διάρκεια της εφηβείας του, ο Ντέιβις ένιωθε ότι ο Νιούαρκ ήταν σαν «μια ψυχρή μητέρα» που φαινόταν ότι προσπαθούσε να τον νικήσει μερικές φορές, αλλά και τον αγαπούσε.
Ωστόσο, αφού άφησε το Newark για το κολέγιο και το πτυχίο του στην ιατρική, βρήκε τον εαυτό του να του λείπει η πόλη και η αίσθηση της κοινότητας. Αυτό το συναίσθημα ενισχύθηκε από την αυστηρή σύγκριση μεταξύ της βίας στους δρόμους του Νιούαρκ και της σχετικής ασφάλειας της πανεπιστημιούπολης.
Μετά την επιστροφή του στην πόλη ως γιατρός, ο Ντέιβις είδε τα τεράστια κοινωνικά και οικονομικά ζητήματα στην κοινότητα και ένιωσε απογοήτευση από την έλλειψη υποστήριξης από τα λευκά ιδρύματα στην περιοχή. Αυτά τα συναισθήματα μετατοπίστηκαν μεταξύ θυμού και θλίψης καθώς προσπαθούσε να επηρεάσει την κοινότητά του.
Τελικά, ο Ντέιβις βίωσε μια αίσθηση συμφιλίωσης με την πόλη του καθώς συνειδητοποίησε ότι μπορούσε να χρησιμοποιήσει τις δεξιότητές του ως γιατρός για να έχει θετικό αντίκτυπο. Ίδρυσε πολλές πρωτοβουλίες όπως το Εθνικό Κέντρο για την Υγεία των Αστικών Μειονοτήτων, το οποίο είχε ως στόχο να βελτιώσει την προσβασιμότητα και τα αποτελέσματα της υγειονομικής περίθαλψης στις κοινότητες των Μαύρων. Μέσα από αυτές τις προσπάθειες, βρήκε θεραπεία και μια ανανεωμένη αίσθηση ελπίδας στη διαδικασία επιστροφής και εξυπηρέτησης της γενέτειράς του.
