Κατά τη διάρκεια του MWP, οι μέσες παγκόσμιες θερμοκρασίες ήταν πιθανότατα τουλάχιστον τόσο υψηλές όσο είναι σήμερα και ίσως έως και 1 βαθμό Κελσίου (1,8 βαθμούς Φαρενάιτ) υψηλότερες. Η περιοχή του Βόρειου Ατλαντικού ήταν πιθανότατα 1 έως 2 βαθμούς Κελσίου (1,8 έως 3,6 βαθμούς Φαρενάιτ) θερμότερη από ό,τι είναι σήμερα. Η περιοχή της Αρκτικής επηρεάστηκε ιδιαίτερα, με την άκρη του καλοκαιρινού θαλάσσιου πάγου να υποχωρεί προς τα βόρεια, ανοίγοντας νέους θαλάσσιους δρόμους για εξερεύνηση. Αυτή η θέρμανση θα είχε σημαντικές επιπτώσεις στους Ινουίτ, των οποίων η διαβίωση εξαρτιόταν από τη διαθεσιμότητα θαλάσσιου πάγου για κυνήγι και ψάρεμα.
Η LIA, η οποία ξεκίνησε στα τέλη του 14ου αιώνα, είδε μια επιστροφή σε ψυχρότερες συνθήκες. Οι μέσες παγκόσμιες θερμοκρασίες μειώθηκαν κατά περίπου 0,5 βαθμούς Κελσίου (0,9 βαθμούς Φαρενάιτ) και η περιοχή του Βόρειου Ατλαντικού ήταν πιθανότατα 1 έως 2 βαθμούς Κελσίου (1,8 έως 3,6 βαθμούς Φαρενάιτ) ψυχρότερη από ό,τι σήμερα. Στην Αρκτική, η άκρη του θαλάσσιου πάγου προχώρησε προς τα νότια, καθιστώντας πιο δύσκολο για τους Ινουίτ να κυνηγήσουν και να ψαρέψουν. Το ψυχρότερο κλίμα μπορεί επίσης να συνέβαλε στον θάνατο των Σκανδιναβών Γροιλανδών, οι οποίοι εγκατέλειψαν την αποικία τους στα τέλη του 15ου αιώνα.
