Το 1849, ο περίφημος πυρετός του χρυσού έφερε χιλιάδες ανθρώπους στην Καλιφόρνια και η ιστιοπλοΐα από το Σαν Φρανσίσκο στη Νέα Ορλεάνη έγινε κοινή διαδρομή. Το ταξίδι, γνωστό ως «Cape Horn Route» ή «Horn Passage», ήταν μακρύ, επίπονο και συχνά επικίνδυνο.
Τα ιστιοφόρα πλοία εκείνη την εποχή εξαρτιόνταν από τον άνεμο και τις καιρικές συνθήκες, οι οποίες θα μπορούσαν να είναι εξαιρετικά απρόβλεπτες. Το ταξίδι μπορεί να διαρκέσει από 150 έως 200 ημέρες και σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να διαρκέσει ακόμη και ένα χρόνο. Η διαδρομή απαιτούσε επιδέξια πλοήγηση για την αποφυγή ύπουλων καταιγίδων και θαλάσσιων συνθηκών, και τα πλοία έπρεπε να αντιμετωπίσουν ισχυρούς ανέμους, υψηλά κύματα και ομίχλη ενώ στρογγυλεύουν το Cape Horn.
Οι σκληρές συνθήκες και η απρόβλεπτη φύση του ταξιδιού σήμαιναν επίσης ότι οι επιβάτες και το πλήρωμα αντιμετώπιζαν προκλήσεις όπως η ναυτία, το σκορβούτο (ασθένεια που προκαλείται από ανεπάρκεια βιταμίνης C) και εστίες ασθενειών όπως η χολέρα. Το ποσοστό θνησιμότητας σε αυτά τα ταξίδια μπορεί να είναι υψηλό, με ορισμένα πλοία να χάνουν σημαντικό αριθμό επιβατών λόγω ασθένειας ή ατυχημάτων.
Αφού στρογγυλέψουν το Cape Horn, τα πλοία θα έπλεαν στις ακτές του Ατλαντικού της Νότιας Αμερικής, περνώντας από την Καραϊβική Θάλασσα και τελικά έφτασαν στον Κόλπο του Μεξικού πριν φτάσουν στη Νέα Ορλεάνη.
Η ιστιοπλοΐα από το Σαν Φρανσίσκο στη Νέα Ορλεάνη το 1800 ήταν μια προκλητική και χρονοβόρα προσπάθεια. Το ταξίδι απαιτούσε αντοχή, ανθεκτικότητα και σημαντική επένδυση χρόνου πριν φτάσει στον προορισμό.
