1. Ενοποίηση και συγκεντρωτισμός:
Πριν από το Risorgimento, η Ιταλία ήταν χωρισμένη σε πολλά ανεξάρτητα κράτη και περιοχές. Το κίνημα έφερε αυτές τις κατακερματισμένες περιοχές κάτω από ένα ενιαίο ενιαίο έθνος, οδηγώντας στη συγκέντρωση της πολιτικής εξουσίας στα χέρια της κεντρικής κυβέρνησης. Αυτό σηματοδότησε μια στροφή από την αποκεντρωμένη και περιφερειακή εξουσία σε μια ενοποιημένη εθνική διοίκηση.
2. Συνταγματική Μοναρχία:
Το Βασίλειο της Ιταλίας, που ιδρύθηκε το 1861, υιοθέτησε μια συνταγματική μοναρχία ως μορφή διακυβέρνησής του. Αυτό το συνταγματικό πλαίσιο καθόριζε τις εξουσίες και τις αρμοδιότητες του μονάρχη και καθιέρωσε την αρχή της λαϊκής κυριαρχίας. Το σύνταγμα προέβλεπε ένα διμερές κοινοβούλιο, καθιερώνοντας περαιτέρω δημοκρατικούς θεσμούς.
3. Καθολική ψηφοφορία ανδρών:
Το Risorgimento άνοιξε το δρόμο για την εισαγωγή της καθολικής ψηφοφορίας των ανδρών στην Ιταλία. Το 1861, το νέο ιταλικό κράτος παραχώρησε το δικαίωμα ψήφου σε όλους τους άνδρες πολίτες ηλικίας άνω των 21 ετών που πληρούσαν ορισμένες προϋποθέσεις αλφαβητισμού και ιδιοκτησίας. Αν και αυτό δεν ήταν καθολική ψηφοφορία με την πραγματική του έννοια, αντιπροσώπευε σημαντική πρόοδο στον εκδημοκρατισμό της πολιτικής διαδικασίας.
4. Περιορισμένη Δημοκρατία:
Αν και το Risorgimento επέφερε πολλές δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις, η πρώιμη κυβέρνηση της Ιταλίας θα μπορούσε ακόμα να χαρακτηριστεί ως περιορισμένη δημοκρατία. Μόνο ένα μικρό μέρος του πληθυσμού, κυρίως άνδρες ιδιοκτήτες ακινήτων, είχε δικαίωμα ψήφου. Οι γυναίκες, οι φτωχοί και ορισμένες κοινωνικές ομάδες δεν είχαν πλήρη πολιτική εκπροσώπηση.
5. Προκλήσεις για την Κεντρική Αρχή:
Η διαδικασία ενοποίησης στο πλαίσιο του Risorgimento αντιμετώπισε επίσης προκλήσεις για την κεντρική αρχή από διάφορες περιοχές και ομάδες εντός της Ιταλίας. Προέκυψαν εντάσεις και συγκρούσεις μεταξύ διαφορετικών πολιτικών ιδεολογιών, περιφερειακών αφοσίωσης και κοινωνικών διαχωρισμών. Αυτές οι προκλήσεις συνέχισαν να διαμορφώνουν την ιταλική πολιτική και διακυβέρνηση για χρόνια μετά την ενοποίηση.
Συνοπτικά, το Risorgimento είχε σημαντικό αντίκτυπο στην κυβέρνηση της Ιταλίας, οδηγώντας στην ενοποίηση της χώρας υπό συνταγματική μοναρχία και εισάγοντας σημαντικές δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις όπως η καθολική ψηφοφορία των ανδρών. Ωστόσο, άφησε επίσης χώρο για περαιτέρω δημοκρατική ανάπτυξη και επίλυση των περιφερειακών και κοινωνικών εντάσεων στο νέο έθνος-κράτος.
