Φόντο :
- Τον 19ο αιώνα, ο ιρλανδικός εθνικισμός τροφοδοτήθηκε από τον μεγάλο λιμό (1845-1852), ο οποίος προκάλεσε εκτεταμένη πείνα και φτώχεια στην Ιρλανδία. Αυτό οδήγησε σε μια έξαρση της ιρλανδικής μετανάστευσης, ιδιαίτερα στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου οι Ιρλανδοαμερικανοί εθνικιστές έγιναν σημαντική δύναμη.
Κίνηση για τον κανόνα του σπιτιού :
- Στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα, το κίνημα του Irish Home Rule κέρδισε δυναμική. Αυτό το κίνημα επεδίωκε την αυτοδιοίκηση για την Ιρλανδία εντός του Ηνωμένου Βασιλείου, παρά την πλήρη ανεξαρτησία. Το βρετανικό κοινοβούλιο ψήφισε πολλά νομοσχέδια για το Εσωτερικό Κανονισμό, αλλά πάντα ασκούνταν βέτο από τη Βουλή των Λόρδων, στην οποία κυριαρχούσαν συντηρητικοί συνομήλικοι που αντιτίθεντο στην ιρλανδική αυτονομία.
Ανάσταση του Πάσχα :
- Η εξέγερση του Πάσχα του 1916 ήταν ένα κομβικό γεγονός στον ιρλανδικό εθνικισμό. Οι Ιρλανδοί αντάρτες ξεκίνησαν ένοπλη εξέγερση στο Δουβλίνο κατά της βρετανικής κυριαρχίας. Αν και η εξέγερση τελικά καταπνίγηκε από τον βρετανικό στρατό, αιχμαλώτισε τη φαντασία πολλών Ιρλανδών και ενέπνευσε μια ανανεωμένη δέσμευση για την υπόθεση της ανεξαρτησίας.
Αγγλο-ιρλανδικός πόλεμος :
- Η εξέγερση του Πάσχα οδήγησε στον Αγγλο-ιρλανδικό πόλεμο (1919-1921), ο οποίος διεξήχθη μεταξύ του Ιρλανδικού Δημοκρατικού Στρατού (IRA) και των βρετανικών δυνάμεων. Ο πόλεμος κατέληξε σε αδιέξοδο και η Αγγλο-Ιρλανδική Συνθήκη του 1921 που προέκυψε δημιούργησε το ιρλανδικό ελεύθερο κράτος, μια αυτοδιοικούμενη κυριαρχία εντός της Βρετανικής Αυτοκρατορίας.
Εμφύλιος πόλεμος :
- Η αγγλο-ιρλανδική συνθήκη προκάλεσε διαιρέσεις στο ιρλανδικό εθνικιστικό κίνημα, που οδήγησε στον Ιρλανδικό Εμφύλιο Πόλεμο (1922-1923). Η φατρία υπέρ της Συνθήκης, με επικεφαλής τον Μάικλ Κόλινς, υποστήριξε τη συμφωνία ως την καλύτερη διαθέσιμη επιλογή εκείνη την εποχή. Η αντισυνθήκη φατρία, με επικεφαλής τον Eamon de Valera, απέρριψε τη συνθήκη, υποστηρίζοντας την πλήρη ανεξαρτησία και μια δημοκρατία.
Τα προβλήματα :
- Στη Βόρεια Ιρλανδία, η οποία παρέμεινε μέρος του Ηνωμένου Βασιλείου, η σύγκρουση μεταξύ Ιρλανδών εθνικιστών και Βρετανών συνδικαλιστών συνεχίστηκε. Τα προβλήματα, μια περίοδος βίας και πολιτικών αναταραχών, διήρκεσαν από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 έως τα τέλη της δεκαετίας του 1990. Η Συμφωνία της Μεγάλης Παρασκευής του 1998 έβαλε τέλος στη χειρότερη βία και καθιέρωσε μια συμφωνία κατανομής της εξουσίας στη Βόρεια Ιρλανδία.
Ο ιρλανδικός εθνικισμός παραμένει μια σημαντική πολιτική δύναμη στη Βόρεια Ιρλανδία, με πολλά κόμματα αφοσιωμένα στην επίτευξη μιας ενωμένης Ιρλανδίας. Το ζήτημα της επανένωσης της Ιρλανδίας παραμένει ευαίσθητο και περίπλοκο και το μέλλον του θα εξαρτηθεί από την εξελισσόμενη πολιτική και κοινωνική δυναμική τόσο στην Ιρλανδία όσο και στο Ηνωμένο Βασίλειο.
