Δυτικισμός: Ο Ατατούρκ επιδίωξε επίσης να δυτικοποιήσει την Τουρκία υιοθετώντας ευρωπαϊκές νομικές, εκπαιδευτικές και πολιτιστικές πρακτικές. Αυτή η διαδικασία περιελάμβανε τη λατινοποίηση του τουρκικού αλφαβήτου και την εισαγωγή δυτικής ένδυσης και τρόπου ζωής, που θεωρήθηκαν από ορισμένους Τούρκους ως απώλεια της εθνικής τους ταυτότητας.
Αυταρχισμός: Ο Ατατούρκ κυβέρνησε την Τουρκία με αυταρχικό χέρι, καταστέλλοντας την πολιτική διαφωνία και περιορίζοντας την ελευθερία της έκφρασης. Αυτό αποξένωσε πολλούς διανοούμενους και φιλελεύθερους που λαχταρούσαν για ένα πιο δημοκρατικό σύστημα διακυβέρνησης.
Οικονομικές πολιτικές: Οι οικονομικές πολιτικές του Ατατούρκ, που περιελάμβαναν τον κρατικό έλεγχο της οικονομίας και την εκβιομηχάνιση, συνάντησαν επίσης αντίσταση από ορισμένους Τούρκους που θεώρησαν ότι αυτές οι πολιτικές ευνοούσαν τα συμφέροντα της αστικής ελίτ σε βάρος του αγροτικού πληθυσμού.
Αντιληπτές πολιτιστικές απώλειες: Μερικοί Τούρκοι πίστευαν ότι η εστίαση του Ατατούρκ στον εκσυγχρονισμό και τον εκδυτικισμό της χώρας έγινε σε βάρος της διατήρησης της παραδοσιακής τουρκικής κουλτούρας και αξιών. Για παράδειγμα, η κατάργηση του φέσι (ένα παραδοσιακό κάλυμμα του κεφαλιού για τους άνδρες) και η υιοθέτηση δυτικών ενδυμάτων θεωρήθηκαν από ορισμένους ως ασέβεια προς τα τουρκικά έθιμα.
