Υπάρχουν διάφοροι λόγοι για τους οποίους ένας ερευνητής μπορεί να επιλέξει να πραγματοποιήσει μια οιονεί αξιολόγηση αντί για ένα αληθινό πείραμα. Ένας λόγος είναι ότι μπορεί να μην είναι δυνατή η τυχαία ανάθεση των συμμετεχόντων σε μια ομάδα παρέμβασης και μια ομάδα ελέγχου. Αυτό μπορεί να οφείλεται σε ηθικούς προβληματισμούς, πρακτικούς περιορισμούς ή άλλους παράγοντες. Ένας άλλος λόγος είναι ότι η παρέμβαση μπορεί να εφαρμοστεί σε μεγάλη κλίμακα, καθιστώντας δύσκολη ή αδύνατη τη δημιουργία μιας ομάδας ελέγχου.
Προκειμένου να γίνει μια οιονεί αξιολόγηση όσο το δυνατόν πιο αυστηρή, οι ερευνητές μπορούν να χρησιμοποιήσουν μια ποικιλία μεθόδων για τον έλεγχο των συγχυτικών μεταβλητών. Αυτές οι μέθοδοι περιλαμβάνουν:
* Αντιστοιχία: Ο ερευνητής αντιστοιχίζει τους συμμετέχοντες στην ομάδα παρέμβασης με τους συμμετέχοντες στην ομάδα ελέγχου με βάση μια σειρά από χαρακτηριστικά, όπως η ηλικία, το φύλο, η φυλή και η κοινωνικοοικονομική κατάσταση.
* Αντιστοίχιση βαθμολογίας τάσης: Αυτή είναι μια στατιστική μέθοδος που χρησιμοποιεί ένα μαθηματικό μοντέλο για να προβλέψει την πιθανότητα ότι ένας συμμετέχων θα είχε λάβει την παρέμβαση. Στη συνέχεια, οι συμμετέχοντες αντιστοιχίζονται με βάση τις βαθμολογίες τάσης τους.
* Σχεδίαση ασυνέχειας παλινδρόμησης: Αυτό είναι ένα σχέδιο έρευνας που συγκρίνει τα αποτελέσματα των συμμετεχόντων που μόλις πληρούσαν τα κριτήρια για τη λήψη της παρέμβασης με τα αποτελέσματα των συμμετεχόντων που μόλις έχασαν τα κριτήρια.
Οι οιονεί αξιολογήσεις μπορούν να παρέχουν πολύτιμες πληροφορίες σχετικά με την αποτελεσματικότητα μιας παρέμβασης. Ωστόσο, είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι δεν είναι τόσο αυστηρά όσο τα αληθινά πειράματα. Κατά την ερμηνεία των αποτελεσμάτων μιας οιονεί αξιολόγησης, είναι σημαντικό να λαμβάνεται υπόψη η πιθανότητα μεροληψίας και σύγχυσης μεταβλητών.
