1. Δημόσια και δωρεάν: Η πρωτοβάθμια και η δευτεροβάθμια εκπαίδευση χρηματοδοτείται από το κοινό και ελεύθερη στις περισσότερες χώρες της Δυτικής Ευρώπης, εξασφαλίζοντας ίσες ευκαιρίες για όλα τα παιδιά ανεξάρτητα από το κοινωνικοοικονομικό καθεστώς.
2. Κεντρικό πρόγραμμα σπουδών: Τα Εθνικά Υπουργεία Εκπαίδευσης και Πρόγραμμα Σπουδών καθορίζουν συνήθως το πρόγραμμα σπουδών για τα δημόσια σχολεία, εξασφαλίζοντας μια τυποποιημένη ποιότητα εκπαίδευσης σε ολόκληρη τη χώρα.
3. Εκπαίδευση πρώιμης παιδικής ηλικίας: Η προσχολική εκπαίδευση ή το νηπιαγωγείο είναι ευρέως διαδεδομένη και συχνά ενθαρρύνεται, με έμφαση στην κοινωνικοποίηση, την ανάπτυξη της γλώσσας και την προετοιμασία των βασικών δεξιοτήτων.
4. Συμπληρωματικά σχολεία: Πολλές χώρες έχουν ένα ολοκληρωμένο σχολικό σύστημα όπου τα παιδιά διαφορετικών ακαδημαϊκών ικανοτήτων παρακολουθούν το ίδιο σχολείο. Αυτό προάγει την ένταξη και μειώνει την ανάγκη για ξεχωριστά ιδρύματα για διαφορετικά επίπεδα επίτευξης.
5. Πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση: Η πρωτοβάθμια εκπαίδευση συνήθως καλύπτει ηλικίες 5-10 ή 12 ετών και η δευτεροβάθμια εκπαίδευση (γυμνάσιο) καλύπτει ηλικίας 10 ή 12-18 ετών. Ανάλογα με τη χώρα, ενδέχεται να υπάρχουν περαιτέρω υποδιαιρέσεις εντός αυτών των σταδίων, όπως το χαμηλότερο και το ανώτερο δευτεροβάθμιο.
6. Επαγγελματικά κομμάτια: Ορισμένες χώρες προσφέρουν ρεύματα επαγγελματικής ή επαγγελματικής εκπαίδευσης στο πλαίσιο της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, επιτρέποντας στους μαθητές να ειδικεύονται σε συγκεκριμένες συναλλαγές ή βιομηχανίες.
7. Τριτοβάθμια εκπαίδευση: Μετά την ολοκλήρωση της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, οι μαθητές μπορούν να ακολουθήσουν την τριτοβάθμια εκπαίδευση σε πανεπιστήμια ή κολέγια. Πολλά πανεπιστήμια προσφέρουν τόσο ακαδημαϊκά προγράμματα σπουδών όσο και επαγγελματική κατάρτιση.
8. Ευελιξία: Ορισμένα εκπαιδευτικά συστήματα επιτρέπουν στους μαθητές να επιλέγουν μαθήματα που ευθυγραμμίζονται με τα ενδιαφέροντα και τα δυνατά σημεία τους μέσα σε ορισμένες παραμέτρους. Αυτή η ευελιξία βοηθά στην εξατομίκευση της εκπαίδευσης για διαφορετικές ανάγκες των σπουδαστών.
9. Διασφάλιση ποιότητας: Τα εκπαιδευτικά συστήματα υπόκεινται σε τακτικές αξιολογήσεις, επιθεωρήσεις και αξιολογήσεις για να εξασφαλίσουν ότι πληρούν τα πρότυπα ποιότητας και επιτυγχάνουν τους στόχους τους.
10. Εκπαίδευση εκπαιδευτικών και επαγγελματική ανάπτυξη: Πολλές χώρες επενδύουν σε συνεχή επαγγελματική εξέλιξη για τους εκπαιδευτικούς για να εξασφαλίσουν ότι είναι ενημερωμένες με εκπαιδευτικές μεθοδολογίες, αλλαγές στο πρόγραμμα σπουδών και πρακτικές χωρίς αποκλεισμούς.
11. Αξιολόγηση και εξετάσεις: Η πρόοδος και το επίτευγμα των μαθητών παρακολουθούνται συχνά μέσω τακτικών αξιολογήσεων και τυποποιημένων εξετάσεων. Αυτές οι εξετάσεις ενδέχεται να χρησιμεύσουν ως σημαντικά ορόσημα για 升职 ή την είσοδο στην περαιτέρω εκπαίδευση.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ενώ αυτά τα χαρακτηριστικά παρέχουν μια γενική επισκόπηση, υπάρχουν αποχρωματισμένες διαφορές και περιφερειακές διακυμάνσεις στις εκπαιδευτικές πρακτικές σε όλες τις χώρες της Δυτικής Ευρώπης.
