Κατά τη διάρκεια του διαγωνισμού, οι ικανότητες της Αράχνης ήταν αναμφισβήτητες και η ταπετσαρία της ξεπέρασε την Αθηνά τόσο σε ομορφιά όσο και σε δεξιοτεχνία. Ωστόσο, η Αθηνά ήταν κάτι περισσότερο από κριτής σε αυτόν τον αγώνα. Ήταν επίσης η θεά της σοφίας, των χειροτεχνιών και του πολέμου, και είδε την πρόκληση της Αράχνης ως μια πράξη περιφρόνησης ενάντια στη θεϊκή τάξη.
Έξαλλη από το θράσος της Άραχνης, η Αθηνά την καταράστηκε μεταμορφώνοντάς την σε αράχνη. Αυτή η τιμωρία χρησίμευσε ως υπενθύμιση ότι ακόμη και οι πιο ταλαντούχοι θνητοί πρέπει να σέβονται τη σοφία και τη δύναμη των θεών και ότι η ύβρις μπορεί να οδηγήσει σε πτώση.
Από μια διαφορετική οπτική γωνία, θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι η τιμωρία της Αθηνάς ήταν υπερβολική και δυσανάλογη με τις πράξεις της Αράχνης. Η πρόκληση της Arachne μπορεί να ήταν τολμηρή, αλλά ήταν επίσης μια αντανάκλαση της εξαιρετικής δεξιοτεχνίας και του πάθους της για την τέχνη της. Ίσως μια λιγότερο αυστηρή τιμωρία ή μια ευκαιρία διδασκαλίας θα ήταν πιο κατάλληλη.
Επιπλέον, ορισμένες ερμηνείες υποδηλώνουν ότι η μεταμόρφωση του Arachne σε αράχνη δεν ήταν καθόλου τιμωρία αλλά μάλλον μεταμορφωτικό δώρο. Οι αράχνες είναι πλάσματα γνωστά για τις εξαιρετικές τους ικανότητες στο γύρισμα και στην ύφανση. Με το να γίνει αράχνη, η Αράχνη συνέχισε την τέχνη της με διαφορετική μορφή και μάλιστα πέτυχε έναν βαθμό αθανασίας μέσω της διαρκούς κληρονομιάς της ως σύμβολο της δεξιοτεχνίας.
Τελικά, το αν η μεταμόρφωση της Αράχνης ήταν δίκαιη ή όχι, παραμένει θέμα ερμηνείας και προοπτικής. Ο μύθος χρησιμεύει ως υπενθύμιση της περίπλοκης σχέσης μεταξύ ταλέντου, αλαζονείας και θεϊκής ανταπόδοσης, αφήνοντάς μας να αναλογιστούμε τη λεπτή γραμμή μεταξύ φιλοδοξίας και ύβρεως.
