Ιστορικά, το Παρίσι ήταν γνωστό ως μια πόλη με ισχυρή παράδοση αντίστασης και εξέγερσης, που χρονολογείται από τη μεσαιωνική εποχή. Ο μεγάλος και ποικιλόμορφος πληθυσμός της πόλης, σε συνδυασμό με τη στρατηγική της θέση και την ιστορική της σημασία, συνέβαλαν στο ρόλο της ως κομβικού σημείου για κοινωνικά και πολιτικά κινήματα. Αξιοσημείωτα παραδείγματα περιλαμβάνουν τη Γαλλική Επανάσταση, την Παρισινή Κομμούνα του 1871 και τις φοιτητικές διαδηλώσεις του 1968, οι οποίες χαρακτηρίστηκαν όλες από σημαντικές εξεγέρσεις και συγκρούσεις στους δρόμους.
Κατά τη διάρκεια περιόδων αναταραχής, η απάντηση της πόλης συχνά διαμορφώθηκε από τις υποκείμενες αιτίες και τα κίνητρα της εξέγερσης, καθώς και από τις στρατηγικές που υιοθετήθηκαν από τις αρχές στην εξουσία. Σε ορισμένες περιπτώσεις, η απάντηση της πόλης περιελάμβανε παραχωρήσεις στα αιτήματα των διαδηλωτών ή προσπάθειες αντιμετώπισης των παραπόνων που διέπουν την εξέγερση. Σε άλλες περιπτώσεις, οδήγησε σε αντιπαραθέσεις μεταξύ διαδηλωτών και των αρχών επιβολής του νόμου, με αποτέλεσμα τη βία και τις εμφύλιες αναταραχές.
Κατά τη διάρκεια της ιστορίας του, το Παρίσι υπήρξε μάρτυρας τόσο ειρηνικών διαδηλώσεων όσο και βίαιων συγκρούσεων, αντανακλώντας τον περίπλοκο κοινωνικό ιστό της πόλης και την αλληλεπίδραση διαφόρων πολιτικών, οικονομικών και πολιτιστικών παραγόντων. Η ανταπόκριση της πόλης στις εξεγέρσεις και τους εμούτες έχει διαμορφωθεί από έναν συνδυασμό παραγόντων, συμπεριλαμβανομένου του επικρατούντος πολιτικού κλίματος, του επιπέδου δημόσιας υποστήριξης για την εξέγερση και των στρατηγικών που εφαρμόζουν οι αρχές επιβολής του νόμου και οι αρχές.
