Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο Χριστιανισμός άρχισε να διαδραματίζει πιο επιδραστικό ρόλο στις πολιτικές υποθέσεις. Οι χριστιανοί ηγέτες έγιναν σημαντικοί σύμβουλοι αυτοκρατόρων και βασιλιάδων και συχνά συμμετείχαν στη χάραξη πολιτικής. Επιπρόσθετα, η Εκκλησία άρχισε να διαχειρίζεται μεγάλες ποσότητες γης και πλούτου, γεγονός που ενίσχυσε περαιτέρω την πολιτική της επιρροή.
Στη Δυτική Ευρώπη, η συγχώνευση της πολιτικής εξουσίας και της θρησκευτικής εξουσίας συνέχισε να ενισχύεται κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα. Ο Πάπας, ως επικεφαλής της Καθολικής Εκκλησίας, είχε σημαντική επιρροή στις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις και συχνά έπαιζε ρόλο στη διευθέτηση διαφορών μεταξύ διαφορετικών φατριών.
Επιπλέον, οι στενοί δεσμοί ανάμεσα στην Εκκλησία και το κράτος οδήγησαν στην εμφάνιση της θεοκρατίας, ενός συστήματος στο οποίο οι θρησκευτικοί ηγέτες είναι επίσης πολιτικοί ηγέτες, όπως συνέβη με πολλούς από τους Αγίους Ρωμαίους Αυτοκράτορες και Γάλλους βασιλείς κατά τον Μεσαίωνα.
Ως εκ τούτου, ο Χριστιανισμός έγινε πολιτική δύναμη στη Δυτική Ευρώπη κατά τα τέλη του 4ου και 5ου αιώνα, αποκτώντας επιρροή και ανάμειξη στις πολιτικές υποθέσεις, τη διοίκηση γης και τη χάραξη πολιτικής, ενώ συνέβαλε επίσης στην εμφάνιση της θεοκρατίας και των στενών δεσμών μεταξύ Εκκλησίας και κατάσταση.
