Η βαρυτική έλξη του φεγγαριού και του ήλιου ασκεί δυνάμεις στη Γη, με αποτέλεσμα το νερό να διογκώνεται ελαφρά στην πλευρά της Γης που βλέπει προς το φεγγάρι και στην αντίθετη πλευρά της Γης που βλέπει μακριά από το φεγγάρι. Η συνδυασμένη επίδραση αυτών των διογκώσεων οδηγεί σε υψηλές και χαμηλές παλίρροιες.
- Ωκεανοί: Η βαρυτική επίδραση της σελήνης και του ήλιου παρατηρείται πιο έντονα σε μεγάλους ωκεανούς όπως ο Ειρηνικός, ο Ατλαντικός και ο Ινδικός Ωκεανός. Αυτοί οι ωκεανοί βιώνουν σημαντικές παλιρροϊκές κινήσεις.
- Θάλασσες: Ακόμη και μέσα στις θάλασσες, οι οποίες είναι μικρότερες από τους ωκεανούς αλλά ακόμα σχετικά μεγάλες, εμφανίζονται παλίρροιες. Παραδείγματα περιλαμβάνουν τη Μεσόγειο Θάλασσα, την Καραϊβική Θάλασσα και τη Βερίγγειο Θάλασσα.
- Λίμνες: Οι λίμνες, που είναι σχετικά μικρότερες από τους ωκεανούς και τις θάλασσες, έχουν ελάχιστες παλιρροϊκές επιπτώσεις. Οι βαρυτικές δυνάμεις που ασκούνται από το φεγγάρι και τον ήλιο δεν είναι αρκετά ισχυρές ώστε να προκαλέσουν σημαντική κίνηση του νερού στις περισσότερες λίμνες.
- Ποτάμια: Τα ποτάμια συνήθως δεν επηρεάζονται από την παλίρροια λόγω του μικρότερου μεγέθους τους και των χαρακτηριστικών του γλυκού νερού. Τα ποτάμια οδηγούνται κυρίως από τη ροή του νερού από υψηλότερα προς χαμηλότερα υψόμετρα.
Συνοπτικά, ενώ οι παλίρροιες συνδέονται κυρίως με μεγάλα υδάτινα σώματα όπως οι ωκεανοί και οι θάλασσες, έχουν αμελητέα επίδραση σε μικρότερα υδάτινα σώματα όπως λίμνες και ποτάμια.
