Η έννοια των χερσαίων γεφυρών είναι σημαντική για την κατανόηση της κατανομής και της εξέλιξης των ειδών στο αρχιπέλαγος των Φιλιππίνων. Οι Φιλιππίνες βρίσκονται στο σταυροδρόμι δύο μεγάλων βιογεωγραφικών περιοχών:των περιοχών Indomalayan και Wallacea/Australasian. Η περιοχή της Ινδομαλάγιας περιλαμβάνει τη Νοτιοανατολική Ασία και την ινδική υποήπειρο, ενώ η περιοχή Wallacea/Australasian περιλαμβάνει τα νησιά του Μαλαισιανού Αρχιπελάγους και την Αυστραλία.
Ο διαχωρισμός των περιοχών Indomalayan και Wallacea/Australasian εξηγείται γενικά με βάση δύο σημαντικές βιογεωγραφικές γραμμές:τη γραμμή Wallace και τη γραμμή Weber. Προτάθηκε από τον Βρετανό φυσιοδίφη Άλφρεντ Ράσελ Γουάλας στα τέλη του 19ου αιώνα, η γραμμή Wallace είναι ένα όριο πανίδας που διασχίζει το Αρχιπέλαγος της Μαλαισίας, χωρίζοντας τις περιοχές της Ινδομαλάγιας και της Αυστραλίας με βάση την κατανομή των σπονδυλωτών, ιδιαίτερα των πτηνών και των θηλαστικών.
Η γραμμή Wallace βρίσκεται ανατολικά των νησιών Borneo, Bali και Lombok και δυτικά των νησιών Sulawesi και Moluccas. Αυτή η γραμμή σηματοδοτεί το όριο όπου η πανίδα της περιοχής Indomalayan μεταβαίνει απότομα στην πανίδα της περιοχής της Αυστραλασίας. Για παράδειγμα, ο ουρακοτάγκος και η τίγρη βρίσκονται μόνο σε περιοχές στα δυτικά της γραμμής Wallace, ενώ τα μαρσιποφόρα και ορισμένες ομάδες πουλιών όπως τα cockatoos βρίσκονται κυρίως στα ανατολικά αυτής της γραμμής.
Από την άλλη πλευρά, η γραμμή Weber, που προτείνεται από τον Ολλανδό θαλάσσιο ζωολόγο Max Carl Wilhelm Weber, διασχίζει τα νησιά Sulawesi και Halmahera της ανατολικής Ινδονησίας. Η γραμμή Weber επικεντρώνεται περισσότερο στην κατανομή των υδρόβιων οργανισμών, ιδιαίτερα των θαλάσσιων ψαριών και των ασπόνδυλων, που χρησιμεύει ως διαχωρισμός μεταξύ των θαλάσσιων ζώντων της Ινδομαλάγιας και της Wallacea/Αυστραλίας.
Γέφυρες ξηράς κατά την εποχή των παγετώνων του Πλειστόκαινου
Η έννοια των χερσαίων γεφυρών μπαίνει στο παιχνίδι κατά την εποχή των παγετώνων του Πλειστόκαινου, που χαρακτηρίζονται από περιόδους δραματικών κλιματικών διακυμάνσεων. Κατά τη διάρκεια αυτών των περιόδων, η μείωση της στάθμης της θάλασσας εξέθεσε εκτεταμένες εκτάσεις γης, συνδέοντας νησιά που προηγουμένως χωρίζονταν με νερό. Αυτές οι χερσαίες γέφυρες επέτρεψαν την ανταλλαγή χλωρίδας και πανίδας μεταξύ του αρχιπελάγους των Φιλιππίνων και των γειτονικών περιοχών του.
Για παράδειγμα, κατά το τελευταίο μέγιστο παγετώνων (LGM) που συνέβη πριν από περίπου 21.000 χρόνια, τα επίπεδα της θάλασσας ήταν περίπου 120 έως 135 μέτρα χαμηλότερα από τα σημερινά επίπεδα. Αυτή η έκθεση του ράφι Sunda συνέδεσε τις Φιλιππίνες με την ηπειρωτική Ασία, επιτρέποντας τη μετανάστευση των ειδών της Ινδομαλάγιας στο αρχιπέλαγος. Επίσης επέτρεψε τη μετανάστευση ανθρώπων στις Φιλιππίνες, οδηγώντας στην εγκατάσταση διαφόρων εθνοτικών ομάδων στην περιοχή.
Αυτές οι χερσαίες γέφυρες είχαν σημαντικές επιπτώσεις στην κατανομή των ειδών στις Φιλιππίνες. Για παράδειγμα, η παρουσία μεγάλων φυτοφάγων θηλαστικών όπως ο Stegodon (συγγενής του ελέφαντα) και ο ρινόκερος στις Φιλιππίνες πιστεύεται ότι είναι αποτέλεσμα μεταναστεύσεων που συνέβησαν κατά τη διάρκεια του LGM όταν τα νησιά των Φιλιππίνων συνδέθηκαν με την ασιατική ηπειρωτική χώρα.
Με τον καιρό, καθώς η στάθμη της θάλασσας ανέβαινε ξανά, αυτές οι χερσαίες γέφυρες βυθίστηκαν και τα νησιά χωρίστηκαν για άλλη μια φορά. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την απομόνωση των ειδών και επέτρεψε την εξέλιξη μοναδικών και διακριτών γενεαλογιών εντός του αρχιπελάγους των Φιλιππίνων.
Συμπερασματικά, η θεωρία των χερσαίων γεφυρών παίζει σημαντικό ρόλο στην κατανόηση της βιοποικιλότητας των Φιλιππίνων, καθώς αυτές οι χερσαίες γέφυρες διευκόλυναν την ανταλλαγή ειδών μεταξύ του αρχιπελάγους των Φιλιππίνων και των γειτονικών περιοχών του κατά τη διάρκεια περιόδων χαμηλών επιπέδων της θάλασσας. Η γραμμή Wallace και η γραμμή Weber είναι κρίσιμες βιογεωγραφικές έννοιες που βοηθούν στην εξήγηση της κατανομής των ειδών και της εξελικτικής ιστορίας της περιοχής.
