Η έννοια της ελευθερίας των θαλασσών ξεκίνησε τον 17ο αιώνα όταν ο Ολλανδός νομικός Hugo Grotius υποστήριξε στο βιβλίο του Mare Liberum (1609) ότι οι ωκεανοί δεν υπόκεινται στην κυριαρχία κανενός κράτους. Το επιχείρημα του Grotius βασίστηκε στην ιδέα ότι οι ωκεανοί ήταν πολύ μεγάλοι για να ανήκουν σε οποιοδήποτε έθνος και ότι ήταν προς το καλύτερο συμφέρον όλων των εθνών να έχουν ελεύθερη πρόσβαση σε αυτούς.
Η ελευθερία των θαλασσών κωδικοποιήθηκε αργότερα σε πολλές διεθνείς συμφωνίες, συμπεριλαμβανομένης της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS), η οποία τέθηκε σε ισχύ το 1994. Η UNCLOS καθορίζει τα δικαιώματα και τις ευθύνες των κρατών σε σχέση με τη χρήση των ωκεανών του κόσμου, και αναγνωρίζει συγκεκριμένα την ελευθερία της ναυσιπλοΐας ως θεμελιώδη αρχή.
Η ελευθερία των θαλασσών είναι σημαντική για διάφορους λόγους. Επιτρέπει την ελεύθερη ροή του εμπορίου και του εμπορίου, το οποίο με τη σειρά του προωθεί την οικονομική ανάπτυξη και ανάπτυξη. Επιτρέπει επίσης στα έθνη να επικοινωνούν και να συνεργάζονται μεταξύ τους και βοηθά στην αποφυγή συγκρούσεων και πολέμου.
Ωστόσο, η ελευθερία των θαλασσών δεν είναι απόλυτη. Τα κράτη έχουν το δικαίωμα να ασκούν περιορισμένο έλεγχο στα χωρικά τους ύδατα και μπορούν επίσης να δημιουργήσουν αποκλειστικές οικονομικές ζώνες (ΑΟΖ) στις οποίες έχουν ορισμένα δικαιώματα και ευθύνες. Επιπλέον, τα κράτη έχουν καθήκον να προστατεύουν το θαλάσσιο περιβάλλον και μπορούν να λάβουν μέτρα για την πρόληψη της ρύπανσης και άλλων επιβλαβών δραστηριοτήτων.
Η ελευθερία των θαλασσών είναι μια σύνθετη και εξελισσόμενη έννοια, αλλά παραμένει θεμελιώδης αρχή του διεθνούς ναυτικού δικαίου. Είναι μια αρχή που είναι σημαντική για την ασφάλεια, την ευημερία και την ευημερία όλων των εθνών.
